naamloos

Het thema afscheid neemt een belangrijke plaats in in de literatuur en poëzie. Hoewel het gedicht hieronder wellicht niet is geschreven als afscheidspoëzie, zou het een prima plaats hebben in sommige afscheidsdiensten.

Hoor jij dat ook, dat geluid
van meeuwen, maar geen zee? Onmogelijk

na te gaan waar herinnering begint en droom
eindigt. Hou je koude handen onder je kleren

nu de wind opsteekt. Twee wapperende vlaggen
alsof we iets ongerepts betreden

was er altijd zal zijn, zeg je hees,
met opgetrokken schouders, mond open, samengeknepen ogen,
een waterdruppel valt in mijn nek.

Neem het jongetje dat je bent
geweest op schoot. Troost hem.

Je legt je handen op mijn borst,
we gaan zo hoog mogelijk op onze tenen staan.

Uit: Zing zing, Gedichten, Peter Verhelst, 2015

© 12 maart 2016  Simone Snakenborg Ritueelbegeleiding

Written by 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.