Deze week had ik een uitvaart met een bijzonder verhaal. Twee geliefden waren overleden op dezelfde dag. Ik mocht voorgaan in het afscheid van één van hen. En zo zat ik bij een beduusde familie aan tafel voor de voorbereidingen.
En toen kwam voor mij het dilemma in mijzelf. Ik had zoveel inspiratie om dat bijzondere verhaal in vormen, woorden, beelden, klanken te vertellen. Alles te over. Maar de familie wilde het zelf doen. Zelf een afscheid vormgeven. Zelf schrijven, spreken. En mij hadden ze nodig om structuur aan hun ideeën te geven, om de uitvaart te leiden. Heel bescheiden, in dienst van hen.
Gelukkig werd ik op tijd ‘wakker’. Kon ik mijzelf omzetten van vormgever naar ondersteuner.
In de vakliteratuur heeft Paul Post het over ‘ritueel leiderschap’: het vermogen om cliënten te inspireren voor een bepaald ritueel, om kort gezegd: het voortouw te nemen. Dit keer voelde ik zo duidelijk, dat een ritueel leider ook een verbinder is en samenvoegt wat er al is.
‘Mijn’ verhaal heb ik niet verteld deze week. En toch weet ik, voel ik, dat het verhaal dat wel is verteld heilzaam was voor de betrokkenen.
© 18 november 2016 | Simone Snakenborg Ritueelbegeleiding
Rituelen blijven belangrijke middelen om een situatie dragelijker te maken en om beter om te gaan met verdriet en rouw. Ik geloof inderdaad dat je met deze dienst als begeleider of ondersteuner veel kan bieden voor nabestaanden.