Rituelen worden niet bedacht, ze ontstaan. Zo heb ikzelf een persoonlijk ritueel dat gegroeid is in de loop der jaren. Voor de geboorte van mijn twee kinderen, nu dertien jaar geleden zijn onze twee oudste kinderen kort na elkaar veel te vroeg geboren en overleden. Een verdrietige tijd, waarin hoop en verwachting in een adem werden gesmoord. Hoe graag hadden we ze niet in ons leven verwelkomd, ze vastgehouden, voor ze gezorgd? In die tijd was ook mijn ’tweede vader’ overleden. En ik herinner me zo de pijn van het onrecht. Dat een ouder overleed – hoe onverwachts en verdrietig ook – dat kon ik nog wel een plaats geven, maar dat mijn kinderen waren gestorven, dat boorde als een speer door mijn hart en vormde een litteken dat nooit slijt.

En zo kwam het dat die twee altijd in ons leven zijn gebleven: ze kregen een naam – Roos en Thomas –  en een plantje in de tuin. Ook onze kinderen weten wie Roos en Thomas zijn en zien hen als een van ons.
En naarmate de jaren vorderden en hun kleine planten groeiden, groeide er een ritueel. Rond de planten (rozen, niet toevallig), verzamelde zich een bonte cirkel van stenen en steentjes. Door de kinderen gevonden en daar in een cirkel neergelegd. En ook werd er een engeltje uitgezocht in een nabij gelegen tuincentrum dat beide rozen gezelschap kwam houden.

Zo kregen Roos en Thomas steeds duidelijker een eigen plek in onze tuin en ons leven.

En één keer per jaar, als de lente nog jong is en het weer het toelaat, wassen we de stenen en het engeltje, ruimen we de herfstbladeren op, wieden we het plekje om en worden de rozen bemest. Zodat ze er een weer een jaartje tegen kunnen. Door de jaren heen is dit klein onderhoud gegroeid tot een persoonlijk ritueel. Ieder jaar als ik dit plaatsje onder handen neem en we het samen opnieuw inrichten, denk ik aan hen en aan … nieuw leven. Onder de herfstbladen komt steeds weer de herinnering tevoorschijn en wordt mijn liefde voor hen aan het licht gebracht. Zodat zij er weer een jaartje tegen kunnen.

Doodgaan is opnieuw geboren worden.
Loslaten is opnieuw vasthouden.
Wie niet meer leeft,
leeft voort in ons hart.

Altijd.

© 25 maart 2016 | Simone Snakenborg Ritueelbegeleiding | 06-11.16.16.31