Op een hete, zomerse dag vierden we het leven van een sterkte, mooie Poolse vrouw. Samen met haar man woonde ze in de bossen in Midden-Brabant. En haar lust en haar leven was haar tuin.

Zo trots dat ze was op haar gigantische Blauweregen die over het huis hing. Ieder jaar werd de zee van lila bloemen groter en groter. Ze keek uit naar zijn bloei en genoot ieder jaar met volle teugen van zijn adembenemende schoonheid.

Zoals een Blauweregen knoppen krijgt, in bloei gaat en ook zijn bloemen en blad op een gegeven moment verliest. Zo is het ook met een mensenleven. Een mens kan niet altijd in bloei staan. Er is een tijd van geboorte en opbloeien en weer gaan. Maar niet zonder een zaadje van liefde in ons hart te hebben gepland.
En ieder voorjaar dat hij vanaf nu in bloei staat, is een ode aan haar leven.