Bellen blazen voor oma

Alweer zeven jaar geleden stond ik achter een lessenaar in het crematorium. Mijn eigen schoonmoeder was overleden en ik leidde de dienst. Vier kinderen tussen de twee en zes jaar oud zaten te wippen op de voorste bank, want lang stilzitten is er op die leeftijd nog niet bij. Twee van de vier waren mijn eigen kinderen. Zij waren gewend om mij te zien als voorganger, en voelden zich betrekkelijk vrij in de ruimte. Mijn dochter van bijna drie dribbelde achter mij aan en kwam naast mij staan. Alsof ze de dienst op haar manier ook wilde leiden. Want het was ook haar oma die was overleden. De oma die nota bene op dezelfde dag jarig was als zij. De oma van de kast met sjaals waarin ze altijd mocht rommelen, van de koekjes en de appelsap. De oma van de eindeloze aandacht en belangstelling.

Zo begint mijn nieuwe blog op RemeberMe. Lees hier het blog verder.

© 22 september 2017 | Simone Snakenborg Ritueelbegeleiding en RememberMe

Written by 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.