Het werk van een ritueelbegeleider is soms opereren op de vierkante millimeter. Nabestaanden willen graag een persoonlijk en uniek afscheid en samen komen we tot woorden, beelden, muziek, symbolen en rituelen die raken. Het zijn allemaal subtiele ingrediënten van een uitgebalanceerd geheel.

Rituelen die werken zijn er genoeg in onze traditie. Licht aansteken, een reiniging tot vergeving, het laatste afscheid met een hand of een kus op de kist. Binnen onze cultuur voelen ze als vertrouwd en hebben ze een in- en uitwerking op de diepere lagen in onszelf.

Een nieuw, persoonlijk ritueel maak of bedenk je niet: ineens is het er, dient het zich spontaan aan. Ga je een ritueel ‘bedenken’, dan komt het al gauw over als gekunsteld of “verzonnen”.

Zo ook laatst bij een familie. Ze wilden een ingetogen, warme en persoonlijke dienst waar teksten, beelden en muziek één geheel vormden. Toen ik met hen om de tafel zat, hadden we het eigenlijk helemaal niet over een ‘nieuw ritueel’. En toch lag er ineens één als vanzelfsprekend te fonkelen midden op tafel.

Opa hield van de natuur en had zelf in zijn document met laatste wensen de zin opgeschreven: “We geven hem terug aan de natuur, waarvan hij zo heeft gehouden.” De kleinkinderen hadden een belangrijke rol tijdens de afscheidsdienst. Ze droegen hem binnen, staken de lichten rond hem aan, en droegen hem weer weg naar zijn laatste rustplaats. Wat was er niet mooier als opa in zijn laatste bed ook door hen toegedekt zou worden met bloemen uit natuur, met prachtige witte rozen?

En zo gebeurde. Hij werd vol liefde toegestopt. Een klein gebaar met een grootse werking.

© 19 maart 2018 | Simone Snakenborg Ritueelbegeleiding | +31 6 11 16 16 31