Rouw na zelfdoding: Hé, hoe gaat het?, Simone Snakenborg Ritueelbegeleiding

Op zaterdag 11 november 2017 was ik aanwezig bij een lezing van Stichting De Horizon Tilburg, een lotgenotengroep in Tilburg, geleid door vrijwilligers die uit eigen ervaring weten hoe onbeschrijfelijk moeilijk het is om met zelfdoding geconfronteerd te worden.

Het was een afscheidslezing van voorzitter Herman Mandemakers, die het stokje doorgeeft aan andere vrijwilligers binnen de stichting.

Extra schepje er bovenop

De lezing ging over het verdriet én de veerkracht van nabestaanden. Rouw na een zelfdoding is zwaar. “Natuurlijk is het gewicht niet te meten, maar nabestaanden die rouwen om iemand die heeft gekozen voor zelfdoding ervaren dit als een extra schepje er bovenop”, aldus Herman, die zelf in 2000 zijn dochter van zeventien heeft verloren aan zelfdoding.

Luisteren, luisteren, luisteren

De Horizon was zo gastvrij om mij toe te laten in hun midden. “Ik kom me openstellen voor jullie en alleen maar luisteren”, lichtte ik mijn aanwezigheid toe. ‘Is dat OK?”  “Alleen maar?”, vroeg Herman. “Ik leid de mensen voor onze gespreksgroepen op in drie dingen: luisteren, luisteren en luisteren. Dat is echt het allerbelangrijkste.”

“Hé, hoe gaat het?”

Uitgebreid werd er die middag gesproken over hoe nabestaanden soms worden benaderd door buitenstaanders. Een onschuldige vraag als “Hé, hoe gaat het?” kan keihard binnenkomen. Omdat het bijvoorbeeld vandaag helemaal niet goed gaat of nu niet het moment om hierover te praten. Soms hebben nabestaanden ook het gevoel dat de vragensteller eigenlijk niet zit te wachten op het antwoord. Zo’n algemene begroeting kan mensen uit balans brengen en boos maken. Veel aanwezigen beaamden dat.

Liever vragen dan zwijgen

Maar hoe dan wel? Hoe vinden nabestaanden het dan wel prettig om benaderd te worden? Niets zeggen, is nóg erger. Alles is beter dan niets zeggen, was de conclusie van die middag. Dood zwijgen is verschrikkelijk, je voelt je zo eenzaam als mensen na een jaar, of twee, drie, vijf helemaal niets meer vragen.

Natuurlijk, het is lastig voor buitenstaanders om de goede toon te vinden. Zij voelen zich vaak ongemakkelijk en het is ook niet altijd af te lezen aan het gezicht van een nabestaande hoe hij of zij zich voelt. Maar het is wel goed dat zij zich realiseren hoe rauw hun begroeting kan klinken.

Het was een bijzondere middag in november. “Hoe is het ermee?” zijn voor mij gaan klinken als vier woorden met een diepere reikwijdte dan ooit tevoren.

Voor meer informatie: Stichting De Horizon Tilburg.

© 12 november 2017 | Simone Snakenborg Ritueelbegeleiding | +31 6 11 16 16 31

 

Written by 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.