Morgen, zondag 14 mei 2017 is het weer zover. Dan vieren we met ons allen Moederdag. Nou ben ik erg benieuwd hoe moeders van nu denken over deze dag. Is het nep en commercieel? Of vinden we het aandoenlijk, vanwege de haperend voorgelezen gedichtjes en de mooie knutselwerkjes. Of liefdevol, vanwege de welgemeende genegenheid – alleen dan gepropt in één dag, dus misschien wel een beetje veel voor vierentwintig uur. Mogelijk zien we het als een goede gelegenheid om eens bij onze eigen moeder langs te gaan en haar in de bloemetjes te zetten? Of we missen haar deze dag extra.
Ik heb de indruk dat wij Nederlandse moeders nogal ambivalent staan in deze traditie. Aan de ene kant denken we: doe maar normaal, dan doen we al gek genoeg en laat het alsjeblieft niet te veel geld kosten. Aan de andere kant laten we ons gewillig en glimlachend meevoeren op het ritme van de dag. Van ‘s ochtend verwend worden met ontbijt, knutselwerken, cadeautjes en kinderknuffels naar ‘s middags tijd nemen voor onze eigen moeders en ‘s avonds maar zien wat de overige gezinsleden van de avonddis hebben gemaakt.
Nieuw op de herdenkingsmarkt
De uitvaartbranche heeft Moederdag ook ontdekt. Grote maatschappijen als Yarden en Monuta zetten de deuren open voor gratis toegankelijke herinneringsbijeenkomsten. Ze hebben gezien dat op Moederdag en Vaderdag de begraaf- en herdenkingsplaatsen drukker worden bezocht dan normaal en nemen de gelegenheid te baat om binnen de mogelijkheden van hun dienstverlening te doen aan klantenbinding.
Vanavond was ik bij zo’n herdenkingsritueel, georganiseerd door Monuta Bloemendaal en voorgegaan door Yvonne Severs (ritueelbegeleidster) , Karin Spapens (rouw- en verliesgebeleidster) en Annemarie Schumacher (zangeres).
Een zaaltje van een zorgcentrum in een nabijgelegen dorp was gevuld met ongeveer vijftig belangstellenden. De grote katholieke kerk ernaast moest het doen met slechts twintig gegadigden.
De aanwezigen was gevraagd een foto van hun moeder mee te brengen en van tevoren kort wat regels over hun moeder op te geven. Een uur lang werden de moeders, en daarmee ook de aanwezigen, met woorden, muziek, symbolen en rituelen in het licht gezet. Er was even tijd om stil te staan.
Voorziet zo’n ritueel in een behoefte?
Anno 2017, waar de kerken steeds minder bezocht worden, ben ik van mening dat dergelijke bijeenkomsten zeker in een behoefte voorzien. Dat het mensen een plaats kan geven om stil te staan bij wie ze missen in hun leven. Rouwen doen we steeds meer achter de voordeur en tussen de bedrijven door. Want we willen snel weer over het verdriet heen zijn – en als we dat zelf niet willen, dan wil onze omgeving dat wel.
Wens me geen ‘alle goeds’
Op zo’n avond mogen we even verdrietig zijn. Toen een meneer aan het einde van de avond bij het naar huis gaan “Alle goeds” werd toegewenst, hield hij zijn pas in en draaide zich om. “Wens me geen ‘alle goeds’, want zo voel ik me niet.” in iedere andere sociale setting zou deze meneer niet zijn begrepen. Vanavond was er niemand die hem vragend aankeek. “Dan zeggen we gewoon niets.” En na een handdruk ging hij weg.
© 13 mei 2017 | Simone Snakenborg Ritueelbegeleiding
Moederdag was voor mij vroeger een dag met gemengde gevoelens. Nu mijn kinderen volwassen zijn geniet ik ervan dat het een van de zeldzame dagen is dat we met zijn allen bij elkaar zijn. In het besef dat dit vele vrouwen niet is gegeven en dat er velen zijn die geen moeder meer hebben om naar toe te gaan. In gedachten ben ik dit jaar ook bij die gezinnen waar ik de uitvaart van een moeder mocht begeleiden. Zelf heb ik nooit behoefte gehad aan een herdenkingsbijeenkomst met moederdag maar ik kan me voorstellen dat het in een behoefte voorziet.