Midwinter afscheidstekst

We laten je los
in het donker van Midwinter.

Ons hart tast in het niets,
koud en leeg,
tranen stromen,
ijsdruppels op ons gezicht.

Loslaten is groei die pijn doet,
is alleen verder gaan in niets.

Tot die ene dag, dat ene moment,
een sprankje zon
ineens de geest krijgt
en ons hart weer vindt.
Haar licht brengt,
onze ziel verwarmt.

Omdat jij
altijd
bij ons bent.

Gedicht bij lichtritueel

Aan het begin van een afscheidsdienst kan je kaarsen aansteken rond de overledene. Dit ritueel kan worden afgesloten met de volgende tekst.

Dat dit licht mag stralen
over jouw laatste reis hier vandaan.

Een reis naar een oord
waar het fijn is, waar geen pijn is.

Waar ruimte is en nabijheid
van wie ons heeft gemaakt,
ver weg en zo dichtbij.

Want ook al ben je weg,
verdwenen ben je niet.
Je leeft in ons voort,
vergroeid in ons hart –

samen voor altijd.
Moge het zo zijn.

(8 mei 2018)

Waarom ben je gegaan?

Waarom ben je gegaan
alleen
en ben je mij hier
vergeten

Ik dacht dat er iets was
samen hier nu
of ergens anders
hoe dan ook

Waarom ben je gegaan
heb je je schaduw
in één stap vertreden
zonder omzien

(5 juli 2016)

En dan alles

Water plooit zich
langs oevers en velden
deint in stijl
zoekt oude paden op

Kastelen poorten trekken voorbij
luister een trompet
mensen vrienden gezichten
trekken vegen en strepen
herinnering van licht

Aarde wordt witter
kleine bleke vlek
zonder lucht
en dan
alles

(29 juni 2016)

Voor jou is deze bloem

Als je iemand hebt losgelaten.
Als je hem of haar mist
om je heen.

Afscheidstekst voor Pinksteren

Begeesterd
Je hebt me begeesterd,
het vuur in mij ontstoken
toen je nog naast me stond.

Jouw warmte vulde mijn leven.

Nu je er niet meer bent
is het koud en leeg in mijn huis,
zijn deuren en luiken gesloten,
struikel ik langs meubels en muren.

Totdat ik op een dag mijn deur open,
heel voorzichtig op een kier.
Een zachte wind strijkt langs mijn wang
en ik steek mijn hoofd naar buiten.

Ik voel de zon.
Ik voel haar stralen in mijn gezicht.
Ik voel jou,
jouw warmte die er nog altijd is.

Ik mis je,
heb je weer,
heb me lief.

(16 mei 2016 | Afscheidstekst voor Pinksteren)

Lichtjes in mijn hart

Lieve Roos en Thomas,

Lichtjes in mijn hart
geleefd in mijn binnen
dichterbij dan ik ben.

Voor altijd zijn jullie
in mij gegroeid.

(13 december 2015 | WereldLichtjesdag)

Loslaten

Loslaten die je liefhebt,
toevertrouwen aan het licht.

Aan een reis voor het leven,
op weg naar een thuis.

Loslaten die je liefhebt,
aan een oord van licht.

Waar sterven geboren is
als kind in een stal.

Waar loslaten ontmoeten is.

(7 december 2015 | Afscheidstekst voor Advent en kerst)

Als een boom

je bent voor mij als een boom
met wortels diep in de aarde
een sterke stam
en je kruin machtig en hoog

je bent voor mij als een blad
groen en kalm ruisend in de wind

ik weet: ik laat je los nu
ik voel: je blijft bij mij
jouw herinnering
is in mijn binnen gegroeid

je bent voor mij als een boom
hebt wortel geschoten in mij

voor altijd

(19 juni 2015) 

Langzaam wordt het licht

Langzaam wordt het licht
De zon zet haar eerste stappen
in de nieuwe zomerdag

Je opent je ogen, kijkt om je heen
Wat mooi hier, zo blauw en fris
Ja, hier wil ik zijn

Dan kijk je naar beneden
en ziet een stip, je kind
Je strekt je uit en pakt zijn hand

Wees niet bang, ik ben hier,
zeggen je ogen,
Ik ben hier voor jullie, voor altijd

(21 juli 2010) 

Slotgedachte – Bevrijd mij

Bevrijd mij
mijn leven is volbracht
en ik zag dat het goed was

Bevrijd mij en begeleid mij
leer mij loslaten wie ik was
leer mij groeien naar het licht

Bevrijd mij
ik die de woorden zo goed kende
maar ze verlieten mijn lippen niet

Bevrijd mij en begeleid mij
leer mij loslaten wie ik was
leer mij groeien naar het licht

Het licht dat straalt als een nieuwe lentezon
dat gloeit in ons diepste binnen
en opvlamt boven ons uit

Het licht, nieuw geboren
waarin ik leven zal
hier in jullie hart

overal

—

Bevrijd mij
Bye-bye

(9 april 2010) 

Tekst bij uitleiding: Ik ben de zee

Ik ben in de zee
en laat mij dragen door de golven

de zon raakt mijn ogen
zout en zand schuurt mijn huid

ik vlieg mee met de meeuwen
strek mij naar de horizon

steeds hoger en hoger
het licht tegemoet

de aarde wordt een stip
maar nooit vergeten

in jullie hart zal ik er zijn.

(13 mei 2004) 

Afscheid

Ik leg een steen in de rivier
en volg hem met mijn ogen.
Stroomafwaarts, gedreven –
tegen beter weten in.

Was oude wegen weg
en glijd langs oeverzijden.
Vérder wil ik, alsmaar
namen laten bezinken.

Dan zoek ik waar de steen
de diepte in zal gaan –
naar een ankerplaats waarnaar
ik steevast kan terugkeren.

(27 februari 1995)

Simone Snakenborg Ritueelbegeleiding | +31 6 11 16 16 31