Meer informatie
Organisatie
Wandelleider Hans van Zon
Van der Vleuten en Derix Uitvaartbegeleiding (Harriet en Francy)
Simone Snakenborg Ritueelbegeleiding
Netwerk Sterven en Rouw Midden Brabant
Agenda
- Winterwandeling: 18 januari 2026
- Lentewandeling: 19 april 2026
- Zomerwandeling: 5 juli 2026
- Herfstwandeling: 25 oktober 2026
Terugblik
Herfstwandeling: zondag 26 oktober 2025
(Foto’s: Jan van den Heuvel)
De weersvooruitzichten waren niet best … maar we houden het droog op deze herfstwandeling, de alweer 23ste vierseizoenenwandeling. Tijdens de pauze bij de Nieuwe Hoef luisteren we naar een eigen compositie van Stijn Derwig ‘Vaar Wel’. Op dit stuk heeft Simone een tekst geschreven die tijdens het tweede gedeelte van de wandeling wordt voorgelezen door Harriët.
Afscheid nemen is loslaten …
zoals herfstbladeren in regen en wind
steeds verder bij hun boom weg razen.
Een bruin oranje golf,
die dwarrelt en buitelt
tot alles zacht aanspoelt
in het geurige mos.
Afscheid nemen is pijn doen …
Losgescheurd van leven,
van sámen
ademen, lachen of boos zijn.
Afscheid nemen is omzien …
naar wat was,
wat niet los mocht
maar tóch scheurde.
Afscheid nemen is verder gaan
op jouw levenspad
in gebroken delen,
met steeds meer voetstappen
bij wat was vandaan.
Voetstappen in de grond
die de gevallen bladeren
verkruimelen tot compost.
Afscheid nemen is groeien
Van wat was naar wat komt
Van striemende tranen
naar het zachte nieuw.
Van herfst naar lente.
Zodat wat was weer komt.
Maar dan anders:
gegroeid
naar de zon.
© Simone Snakenborg, 26 oktober 2025
Zomerwandeling: zondag 6 juli 2025
(Foto’s: Harriet van der Vleuten)
Voor het eerst in zes en half jaar wandelen hebben we deze ochtend een flinke regenbui te pakken, gelukkig vanaf 12:00, dus in het laatste deel van de wandeling. We kiezen onze route erop uit. Door de wandeling om te keren, lopen we het laatste deel optimaal beschut. Onder de paraplu’s vinden mooie gesprekken plaats.
Tijdens onze koffiepauze in De Nieuwe Hoef luisteren we naar muziek aangedragen door Diny Pouwelse ‘Afscheid nemen bestaat niet” door Marco Borsato. Onze overledenen zijn bij ons, in een roodborstje, een teken of gewoon voor ons gevoel.
Op de tweede helft van onze wandeling leest Simone in de regen haar gedicht voor. Voel je weer vrij het te gebruiken.
Afscheid nemen bestaat niet
Maar loslaten bestaat wel
Jouw lieve lichaam,
je stem, je geur,
je tranen als regen,
je handen op mijn schouders.
Ik liet los, moest wel.
Ik liet jou los, wie je was.
Maar ik nam géén afscheid van wie je bent.
Want wie je bent, die blijf je.
Ik liet je los
om je vast te houden
– anders –
in mijn hart.
© Simone Snakenborg, 6 juli 2025
(met dank aan Marco Borsato voor de beginregel)
Lentewandeling: zondag 13 april 2025
(Foto’s: Simone Snakenborg)
De afgelopen dagen was het stralend weer. De lente was met grote sprongen in ons land gekomen. Deze ochtend is het licht fris, met af een toe een wolk en een drup. Het bos geurt na van de nachtelijke regenbuien en toont ons met trots haar goed begaanbare paden en nieuwe groen. We wandelen onder leiding van wandelgids Hans van Zon met 38 wandelaars, omringd door een vogelkoor dat haar voorjaarslied uitbundig zingt. We praten, we ervaren, we voelen. We zetten stappen in ons eigen en elkaars verhaal. Deze wandeling krijgen we assistentie van verliesbegeleider Anneke van Spaandonk van Counseling Innerlijk Kompas en van ritueelbegeleider in opleiding Neeltje Ketelaars. Zij vervangen Harriet en Francy die deze wandeling niet aanwezig kunnen zijn.
Tijdens onze koffiepauze in De Nieuwe Hoef luisteren we naar muziek aangedragen door Irene Veron. De uitvaart van haar zoon Martijn was vandaag precies twee jaar geleden. Het lied beschrijft hoe Martijn het leven zag en hoe hij zich voelde: ‘Is dit nu later’ van Stef Bos. Hij koos het uit voor zijn eigen uitvaart.
Op de tweede helft van onze wandeling leest Simone haar gedicht voor. Voel je weer vrij het te gebruiken.
Is dit nu later?
Als jij er niet meer bent
en het leven doorgaat:
bomen in de knop
en bloemen in bloei.
Is dit nu later?
Waar het voorjaar geurt
van een verse regenbui
en ik in de plassen zoek
naar jouw spiegelbeeld.
Is dit nu later?
Waar ik alléén achterblijf.
Dóórloop, het leven achterna.
Waar naasten soms de hand reiken,
een stukje met me mee wandelen.
Dit later is nu.
Altijd.
Waar ik jou zoek,
waar ik jou vind
in de bomen in de knop,
in de bloemen in bloei.
Want jij
bent de wereld
waarop ik wandel.
Lentes lang!
Nu!
© Simone Snakenborg, 13 april 2025
(met dank aan Stef Bos voor de beginregel)
Winterwandeling: zondag 19 januari 2025
(Foto’s: Hans van Zon en Harriet van der Vleuten)
Een mistige zondagmorgen is het, bijna windstil en fris. Met bijna veertig wandelaars gaan we op pad en zoeken onze weg tussen de omvangrijke plassen en in sporen van modder. We zijn met jong en oud, ieder met ons eigen verhaal, maar toch ook verbonden met wie wij deze wandeling in gesprek raken.
We belopen het pad van onze rouw. En zoals wandelend over bospaden in hartje winter gaat dat met ups en downs, kuilen en obstakels, diepe plassen of koude mist.
Tijdens onze koffiepauze in De Nieuwe Hoef luisteren we naar muziek aangedragen door Renée Erich. De uitvaart van haar man Leo was vandaag precies een jaar geleden. ‘Het gaat alleen over wie er van je houdt’ zingt Henny Vrienten. Dank je wel, Renée, voor dit mooie lied.
Op de tweede helft van onze wandeling leest Simone haar tekst voor, speciaal geschreven voor vandaag. Voel je vrij het te gebruiken.
De weg die we gaan is niet per se
de mooiste, uniekste, best begaanbare.
Niet de weg met de minste kuilen en plassen.
Niet de weg waar iedereen zich keurig aan de bordjes houdt
om op het pad te blijven.
Zo is onze weg niet.
De weg die we gaan is niet per se
de route waar onze geliefden van begin tot eind
met ons mee blijven lopen.
Hand in hand,
tot we samen moe worden,
en wandelen naar de nieuwe morgen.
Zo loopt onze weg niet.
Onze weg is van samen naar alleen
en toch weer samen.
Met tranen als plassen verdriet,
met boomtakken voor onze voeten
die we boos ver weg slingeren.
Met obstakels die ons dwarsbomen
om verder te gaan.
Maar onze weg ook is de route
van hoop die breekt door pijn.
Omdat soms even ineens de zon doorbreekt.
en onze tranen omtovert in een regenboog.
Jij bent onze weg.
Weg bij ons vandaan.
Ons levenspad
lopen wij nog steeds samen
© Simone Snakenborg, 19 januari 2025