Religie is vandaag de dag niet verdwenen, maar getransformeerd. Ongeveer een kwart van de Nederlanders voelt zich niet verbonden met een specifieke traditie, maar gebruikt verschillende elementen en rituelen om bezieling en betekenis te geven aan hun leven. Men noemt zich niet meer ‘gelovig’, maar geeft geen concrete naam aan wat men is: men is niet “niks” maar ook niet “iets”.
In hun dagelijks leven zijn deze mensen wel bezig met hun geloofsbeleving. Ze zoeken naar zingeving in kleine geloofsgemeenschappen, kloosters, lezingen, workshops of hebben er thuis hun gedachten over. Een deel van deze groep zoekt een spirituele context in de niet-westerse hoek. Ze gaan op in meditatie, mantra zingen, intuïtief schilderen of vele andere activiteiten op dit gebied.
Mensen gaan zelf an de slag om een persoonlijk afscheid vorm te geven
Al deze mensen zijn met minstens één been verdwenen uit een traditionele kerk, maar de religie waarmee zij of hun ouders zijn groot geworden zit nog wel in hun systeem. En dan komt het moment van afscheid nemen van een dierbare. Deze mensen geloven dat er is meer tussen hemel en aarde. Maar hoe geef je dat vorm in een mooie en unieke afscheidsceremonie? Bij een kerk kloppen ze niet meer aan. Ze gaan zelf aan de slag. Begeleid door een uitvaartverzorger of een ritueelbegeleider gaan ze op zoek naar muziek, teksten, foto’s en bedenken ze persoonlijke rituelen.
Wat doen we met al die religies in onze multiculturele samenleving? Laten we die achter ons liggen?
In het artikel ‘De Rozenkrans én de Mala bidden?’ van 13 maart op Nieuwwij wordt een mooi verdiepend inzicht gegeven in de aard van persoonlijke rituelen. Zelfbedachte rituelen blijken vaak seculier te zijn, los van een concrete geloofstraditie, zo concludeerden de deelnemers aan een themaweekeinde ‘Multireligieus en rituelen’ in het Dominicanenklooster in Huissen. Oftewel: we laten ballonnen op, schrijven herinneringsbriefjes, leggen afscheidsbloemen neer, bakken lekkernijen volgens het recept van de overledene, enzovoort. We zoeken naar handelingen uit ons dagelijkse leven die passen bij en herinneren aan de overledene.
Maar, wat doen we met al die religies in onze multiculturele samenleving? Laten we die achter ons liggen omdat we hun tradities niet meer kennen? Het zou een uitdaging kunnen zijn om in rituelen die wijzelf bedenken en uitvoeren verschillende geloofstradities met elkaar te combineren. Waarom immers iedere keer het wiel opnieuw uitvinden terwijl er eeuwenoude rituelen voor ons klaar liggen die hun diensten ruimschoots hebben bewezen? Of zijn we veranderd en werkt het bidden van de rozenkrans niet meer, simpelweg omdat wij ons eigen leven en sterven volledig zelf wensen in te richten?
Ik ben van mening dat het persoonlijke keuzeproces rond leven en sterven bevrijdend werkt. Zoals een kind dat opgroeit ook de wereld om zich heen zelf wil betreden en wil vormgeven, zo richten wij ons eigen leven in, geven het de kleur en de diepgang die bij ons past. Maar er gaat een moment komen waarop we het niet meer weten. Waarop we, na de zoveelste ballon te hebben opgelaten, weer terugkeren naar de basis, een basis. En dat zou dan zomaar een traditionele religie kunnen zijn.
© 22 april 2016 | Simone Snakenborg Ritueelbegeleiding
Kijk voor meer informatie op: http://www.nieuwwij.nl/verdieping/rozenkrans-en-mala-bidden/
