En het werd voorjaar
Alles was voorjaar tijdens deze ceremonie. De foto’s van de eigen tuin op het beeldscherm, de bloeiende magnolia op de kist, de zingende vogels bij binnenkomst van de genodigden en bij het afscheid nemen. Hier was de dood een overgang naar een nieuw leven. Natuurlijk waren er tranen om het loslaten. Want hij was geliefd. De familie hield elkaar vast op de eerste rij en huilde op elkaars schouder tijdens het spreken. Maar toch ook was er dat voorjaarsgevoel van iets nieuws op komst.
Alles klopte
Ik zat aan de zijkant met de warme zon op mijn rug. Ik voelde dat ‘alles klopt’. “Het was zo mooi, het was net een toneelstuk”, zei de echtgenote na afloop. Ze had gelijk, er was iets speciaals gebeurd. Wat we met ons allen hadden voorbereid, paste volmaakt bij wat de familie nodig had om afscheid te nemen. En dan geldt: 1+1=3. Het geheel is meer dan de som der delen. Het stemt me dankbaar dat ik van dat geheel een klein deeltje mocht zijn.
Register Ritueelbegeleider
Ook voor mijzelf was er iets opgebloeid in de afgelopen week. Precies een week daarvoor zat ik aan tafel bij de toelatingscommissie voor het Beroepsregister Ritueelbegeleider. Ook toen was het stralend weer en ook toen had ik het er warm van.
Vol trots kan ik zeggen dat ik ben toegelaten en mij Register Ritueelbegeleider mag noemen. Het voelt als een kroon op mijn werk. Als een beloning van zes jaar hard werken om mijn vakmanschap en mijn vakgebied te ontwikkelen.
Beroepsstandaard Ritueelbegeleider
Trots en dankbaar ben ik ook dat ik een aantal jaar eerder mocht meeschrijven aan de Beroepsstandaard van ons mooie vak.
De Beroepsstandaard laat zien hoe veelzijdig een bekwaam ritueelbegeleider is: een duizendpoot en kameleon die kan meebewegen met persoonlijke wensen en behoeften en die beschikt over vakmanschap om er een bijzondere ceremonie van te maken. De gehele eigen persoon van de ritueelbegeleider doet mee in het professional zijn. In mijn eigen woorden: we zijn professioneel nabij. Wij als mens resoneren mee in ons werk. Het doet dingen met ons. Dus niet alleen de instrumenten waarmee wij ons werk doen, dienen te worden onderhouden, maar ook ons eigen mens-zijn, onze eigen emoties en persoonlijke processen.
Dat is waarom ik ‘ja’ heb gezegd tegen het Beroepsregister en tegen de daarbij horende afspraak om vanaf nu nog meer te gaan investeren in bij- en nascholing, in intervisie en supervisie. Ik ben er zin in.
Bloeitijd
Die vrijdagmiddag in de aula komt alles samen. We laten onze persoonlijke winter los, de familie en ik. Onze knoppen worden voller en voller en we strekken ons voorzichtig uit naar onze eerste bloei.
Dank jullie wel, uitvaartverzorgers, collega’s en nabestaanden dat ik met jullie heb mogen samenwerken. Dank jullie wel, lief gezin, dat jullie mij steunen in alles wat ik doe.
Het is het begin van nog veel meer moois. Ik voel het en zie ernaar uit
Gefeliciteerd. Als er 1 persoon in het register thuis hoort dan ben jij dat wel Simone.
Dank je wel, lieve collega!