Er zijn is al genoeg ...
Over ritueelbegeleiding op maat
Meestal mogen wij ritueelbegeleiders vol aan de bak als wij worden gevraagd om een familie te begeleiden. Er liggen foto’s klaar, muziek moet worden opgezocht en beschikbaar gemaakt voor het crematorium. Het prentje moet geschreven, en liefst zo snel mogelijk. Heel graag ook nog een levensverhaal, een levensgedicht of allebei. ‘En als het kan, kunnen we dan even bellen deze week? Ik heb namelijk hulp nodig bij het schrijven van mijn eigen toespraak. En wil je dan ook meteen even kijken of er overlap is met wat de andere gaan zeggen?’ Dit is zo’n beetje wat ik verwacht, als ik binnenkom bij een familie. Maar soms is dat heel anders. De familie heeft mij dan nodig op een hele andere manier.
Aan de slag
Altijd heeft een familie ons nodig om te komen tot een afscheidsceremonie waarin zij ‘goed afscheid’ kunnen nemen. Vaak is dit door heel actief te werken voor en met de nabestaanden. Ik mag er zijn om hun woorden naar boven te halen en vast te leggen. Ik mag er zijn om het gesprek te voeden over het leven van hun overleden naaste. Ik mag er zijn om te organiseren, te regelen, te stroomlijnen en af te stemmen. Zoals een choreograaf een lijn brengt in de bewegingen van de dansers.
Een stap terug
Soms is het juist, zo leerde ik vandaag, door een stap terug te doen. Tijdens de voorbereiding werd me duidelijk dat deze familie de dienst zelf ging doen. Voor collega-uitvaartverzorgers en uitvaartleiders niet zo’n bijzonderheid, maar wel voor een voorganger zoals ik. Maar dit was wat ik voor hen kon betekenen. Op de achtergrond ondersteunen en ontzorgen. En op de dag van de uitvaart er zijn. Achterin de aula op de laatste stoel. Want alles was voorbereid, alles was afgestemd.
Voor deze familie hoefde ik geen voorganger te zijn. Wat zij nodig hadden was een achterwacht.
Ik realiseerde me dat dit de kerntaak is van een ritueelbegeleider: er zijn op een manier die de nabestaanden nodig hebben. Vandaag was ik een dankbaar mens.
