Luisteren, luisteren, luisteren ....
Het werk van een ritueelbegeleider
Het enige wat je hoeft te doen, is luisteren, luisteren en luisteren. En als je daarmee klaar bent, luister dan nog eens.
Manu Keirse zei het al. In gesprek zijn met mensen in rouw, of dat nu een dag het overlijden is of vijf jaar, is vooral kunnen en durven luisteren.
Mijn werk als ritueelbegeleider bestaat voor een groot deel uit luisteren. Luisteren naar het verhaal van wie stierf en van wie achterblijft. Luisteren naar wat nodig is voor de nabestaanden om afscheid te nemen van hun naaste. Luisteren naar wat mensen wensen. En vooral ook luisteren naar wat niet wordt gezegd en staat geschreven op de gezichten en in de lichamen. Luisteren met gevoel en intuïtie. Met een open hart en geest.
Wat doet een ritueelbegeleider?
Als je wilt weten wat mijn werk als ritueelbegeleider inhoudt, dan is dit de samenvatting: ik luister.
En daarna ga ik natuurlijk aan de slag. Om de muziek te zoeken die zij willen, teksten te schrijven met de woorden die ik hoor, een fotoverhaal te maken, een ritueel vorm te geven.
Alleen als ik met aandacht heb geluisterd lukt het me om verbindingen te leggen met wat gezegd en niet is gezegd. Alleen dan ben ik in staat om af te stemmen, te zorgen en te regelen dat het een afscheid wordt waarin gebeurt wat nodig is voor de nabestaanden.
Hoe is het met jullie?
Mijn werk begin na de openingsvraag: Hoe is het met jullie? Dat is de eerste vraag die ik stel als ik met nabestaanden in gesprek ga voor de voorbereiding van een afscheidsdienst. Een simpel begin, maar o zo nodig. Het is het begin van twee tot drie uur luisteren.
Als je echt durft te luisteren met een open hart en een open geest, zonder in te vullen wat je hoort. Als je durft in te voelen op wat je hoort, ziet en op een andere manier doorkrijgt. Dan ben je een zegen voor de mensen voor wie je mag werken.
