Op een hete zomerdag zit ik bij de familie. Moeder leed al enige tijd dementie. Hij ging iedere donderdag bij haar langs. Eerst boodschappen doen en dan ‘even kijken hoe het bij ons moeder is’. Tot ze die ochtend net voordat hij kwam in haar stoel was weggegleden.

‘En wat moeten we nu?’ vroeg de zoon enigszins ontredderd. ‘Wat eigenlijk wilde ze helemaal geen afscheid in een aula met gasten, toespraken, muziek en koffie toe. Dat had ze altijd gezegd. Nu is het zo dat als ik bij de familie aan tafel zit, dat de eerste dingen al zijn geregeld met mijn collega de uitvaartverzorger. En ze hadden juist wél gekozen voor een traditioneel afscheid. De aula was geregeld, de gastenlijst klaar en nu zaten wij om de tafel om de invulling van de dienst te bespreken. Want helemaal niets. Nee, dat wilden ze echt niet. Bovendien hadden ze een schriftje gevonden in haar lade met wensen voor haar uitvaart. Er stond zelfs een tekst in voor het bindprentje.