Meer informatie
Organisatie
Wandelleider Hans van Zon
Van der Vleuten en Derix Uitvaartbegeleiding (Harriet en Francy)
Simone Snakenborg Ritueelbegeleiding
Netwerk Sterven en Rouw Midden Brabant
Agenda
- Herfstwandeling: 26 oktober 2025
- Winterwandeling: 18 januari 2026
- Lentewandeling: 19 april 2026
- Zomerwandeling: 5 juli 2026
- Herfstwandeling: 25 oktober 2026
Terugblik
Zomerwandeling: zondag 6 juli 2025
(Foto’s: Harriet van der Vleuten)
Voor het eerst in zes en half jaar wandelen hebben we deze ochtend een flinke regenbui te pakken, gelukkig vanaf 12:00, dus in het laatste deel van de wandeling. We kiezen onze route erop uit. Door de wandeling om te keren, lopen we het laatste deel optimaal beschut. Onder de paraplu’s vinden mooie gesprekken plaats.
Tijdens onze koffiepauze in De Nieuwe Hoef luisteren we naar muziek aangedragen door Diny Pouwelse ‘Afscheid nemen bestaat niet” door Marco Borsato. Onze overledenen zijn bij ons, in een roodborstje, een teken of gewoon voor ons gevoel.
Op de tweede helft van onze wandeling leest Simone in de regen haar gedicht voor. Voel je weer vrij het te gebruiken.
Afscheid nemen bestaat niet
Maar loslaten bestaat wel
Jouw lieve lichaam,
je stem, je geur,
je tranen als regen,
je handen op mijn schouders.
Ik liet los, moest wel.
Ik liet jou los, wie je was.
Maar ik nam géén afscheid van wie je bent.
Want wie je bent, die blijf je.
Ik liet je los
om je vast te houden
– anders –
in mijn hart.
© Simone Snakenborg, 6 juli 2025
(met dank aan Marco Borsato voor de beginregel)
Lentewandeling: zondag 13 april 2025
(Foto’s: Simone Snakenborg)
De afgelopen dagen was het stralend weer. De lente was met grote sprongen in ons land gekomen. Deze ochtend is het licht fris, met af een toe een wolk en een drup. Het bos geurt na van de nachtelijke regenbuien en toont ons met trots haar goed begaanbare paden en nieuwe groen. We wandelen onder leiding van wandelgids Hans van Zon met 38 wandelaars, omringd door een vogelkoor dat haar voorjaarslied uitbundig zingt. We praten, we ervaren, we voelen. We zetten stappen in ons eigen en elkaars verhaal. Deze wandeling krijgen we assistentie van verliesbegeleider Anneke van Spaandonk van Counseling Innerlijk Kompas en van ritueelbegeleider in opleiding Neeltje Ketelaars. Zij vervangen Harriet en Francy die deze wandeling niet aanwezig kunnen zijn.
Tijdens onze koffiepauze in De Nieuwe Hoef luisteren we naar muziek aangedragen door Irene Veron. De uitvaart van haar zoon Martijn was vandaag precies twee jaar geleden. Het lied beschrijft hoe Martijn het leven zag en hoe hij zich voelde: ‘Is dit nu later’ van Stef Bos. Hij koos het uit voor zijn eigen uitvaart.
Op de tweede helft van onze wandeling leest Simone haar gedicht voor. Voel je weer vrij het te gebruiken.
Is dit nu later?
Als jij er niet meer bent
en het leven doorgaat:
bomen in de knop
en bloemen in bloei.
Is dit nu later?
Waar het voorjaar geurt
van een verse regenbui
en ik in de plassen zoek
naar jouw spiegelbeeld.
Is dit nu later?
Waar ik alléén achterblijf.
Dóórloop, het leven achterna.
Waar naasten soms de hand reiken,
een stukje met me mee wandelen.
Dit later is nu.
Altijd.
Waar ik jou zoek,
waar ik jou vind
in de bomen in de knop,
in de bloemen in bloei.
Want jij
bent de wereld
waarop ik wandel.
Lentes lang!
Nu!
© Simone Snakenborg, 13 april 2025
(met dank aan Stef Bos voor de beginregel)
Winterwandeling: zondag 19 januari 2025
(Foto’s: Hans van Zon en Harriet van der Vleuten)
Een mistige zondagmorgen is het, bijna windstil en fris. Met bijna veertig wandelaars gaan we op pad en zoeken onze weg tussen de omvangrijke plassen en in sporen van modder. We zijn met jong en oud, ieder met ons eigen verhaal, maar toch ook verbonden met wie wij deze wandeling in gesprek raken.
We belopen het pad van onze rouw. En zoals wandelend over bospaden in hartje winter gaat dat met ups en downs, kuilen en obstakels, diepe plassen of koude mist.
Tijdens onze koffiepauze in De Nieuwe Hoef luisteren we naar muziek aangedragen door Renée Erich. De uitvaart van haar man Leo was vandaag precies een jaar geleden. ‘Het gaat alleen over wie er van je houdt’ zingt Henny Vrienten. Dank je wel, Renée, voor dit mooie lied.
Op de tweede helft van onze wandeling leest Simone haar tekst voor, speciaal geschreven voor vandaag. Voel je vrij het te gebruiken.
De weg die we gaan is niet per se
de mooiste, uniekste, best begaanbare.
Niet de weg met de minste kuilen en plassen.
Niet de weg waar iedereen zich keurig aan de bordjes houdt
om op het pad te blijven.
Zo is onze weg niet.
De weg die we gaan is niet per se
de route waar onze geliefden van begin tot eind
met ons mee blijven lopen.
Hand in hand,
tot we samen moe worden,
en wandelen naar de nieuwe morgen.
Zo loopt onze weg niet.
Onze weg is van samen naar alleen
en toch weer samen.
Met tranen als plassen verdriet,
met boomtakken voor onze voeten
die we boos ver weg slingeren.
Met obstakels die ons dwarsbomen
om verder te gaan.
Maar onze weg ook is de route
van hoop die breekt door pijn.
Omdat soms even ineens de zon doorbreekt.
en onze tranen omtovert in een regenboog.
Jij bent onze weg.
Weg bij ons vandaan.
Ons levenspad
lopen wij nog steeds samen
© Simone Snakenborg, 19 januari 2025
Herfstwandeling: zondag 27 oktober 2024
(Foto’s: Jan van den Heuvel)
Het is een prachtige herfstdag en we gaan met ruim dertig wandelaars op pad langs de Roovertsche Leij om de natuur te beleven en elkaar te ontmoeten. Bekijk hierboven de prachtige foto’s van Jan van den Heuvel. Tijdens de pauze in de Nieuwe Hoef luisteren we naar het gedicht dat Harry Maijen heeft geschreven voor het gedachteniesprentje van zijn vrouw Francis, gevolgd door het bijpassende muziekstuk ‘Trots op jou’ door Wesly Bronkhorst.
De herfst kan een spiegel zijn voor onze rouw.
Indrukwekkend: met intens gekleurde bladeren, bijzondere paddenstoelen en natuur die loslaat.
Heftig: met felle storm en regen.
Wispelturig: met ijzige kou of een onverwachte dag vol warmte en zonneschijn.
Maar wat is, mag zijn.
Ook al doet het pijn.
Wat fijn dat we onze rouw vandaag met elkaar kunnen delen. Tijdens het tweede gedeelte van de wandeling bouwen we een herfstmonument met iets uit de natuur voor de persoon voor wie we de wandeling lopen of om uit te drukken hoe het vandaag met ons gaat.
Laat de herfst nu maar komen
en jou meenemen door heel het bos.
Dat het water je wegspoelt,
de wind je meeneemt,
de aarde je opneemt,
de zon je verwarmt.
Zo word jij bos,
Zo word jij één
met waar ik loop.
Want wie wij samen waren,
dat blijft …. voor altijd.
© Simone Snakenborg, 27 oktober 2024
Ons Mam,
Drie en tachtig jaar op deze aarde,
Meer dan zestig liefdevol gedeeld.
Is toch van zo’n grote waarde.
Nooit heeft ons het ooit verveeld.
Niets mooier dan die lieve lach van jou,
Ik weet waarvoor je dan ook leeft.
Jouw liefde, zorg en goede trouw,
Dat zoveel bewondering voor ons heeft.
Iets mooier kan ik het echt niet maken
En als ik jou zie word ik blij.
Hoog schreeuw ik het van de daken,
Hoe zorgzaam je was voor de kids en mij.
De tijden zijn veranderd en alles ging versnellen
Niet meer weten hoe het zat.
Je gezondheid ging ons toen vertellen,
Hoe moeilijk toch, dat jij dementie had.
De kinderen en Convivio, zijn zo oneindig bedankt.
Voor de liefdevolle zorg in je laatste strijd,
Met de weg te mogen leiden
Naar het einde van je tijd.
Rust zacht mijn allerliefste Francis,
De moeder van ons warm nest.
Nooit of nimmer gaan we jouw vergeten.
Je was ons moeder “ opperbest”!
Trots op jou!
Je allerliefste Harry
Harry Maijen, 27 februari 2024