Een monument voor Allerzielen

We wandelen allemaal met onze eigen rouw- en verlieservaring, met één of meer personen in ons hart en hoofd. Een mooie gelegenheid, zo vlak voor 2 november, voor ons eigen monument voor Allerzielen. Onderweg zoeken we iets wat op ons pad ligt. Iets wat op dit moment past bij wie we missen: een tak, herfstblad, steen, herfstbloem of wat dan ook. Verderop in de wandeling verzamelen we onze vondsten. Op een open plek in het bos richten we ons Allerzielen-monument op. We knutselen en bouwen tot we tevreden zijn. Het eindresultaat is prachtig. We zijn er stil van.

Simone sluit het ritueel met de volgende tekst.

Wie wij samen waren,
dat blijft voor altijd.
want jij bent er nog steeds.

In het pad dat ik loop,
lig je voor mijn voeten.
In de wind die ik voel,
blaas jij door mij jas.

Zoals jij sporen naliet in mijn leven,
zo laat ik nu een spoor na van jou, hier op deze plek.
En je ziet, je bent niet alleen.
Wij zijn niet alleen.

Laat de herfst nu maar komen
en jou meenemen door heel het bos.

Dat het water je wegspoelt,
de wind je meeneemt
de aarde je opneemt,
de zon je verwarmt.

Zo wordt jij bos,
Zo wordt jij één met waar ik loop.
Want wie wij samen waren,
dat blijft  …. voor altijd. 

Tekst: Simone Snakenborg